lunes, 6 de septiembre de 2010

La vida continua...

El blog era para mi... un lugar en el que solo escribía cuando necesitaba expresarme y comunicarme con la gente que estaba viviendo una situación similar a la mía, una situación de angustia, sufrimiento, duda... Por suerte, mi situación ha cambiado, y prefiero escribir solo para explicar la vida que estoy llevando, en teoría, con normalidad.
Aunque en mi último escrito me mostraba angustiada pero a la vez alegre por el hecho de haber encontrado donante e ir a trasplante, ahora os he de decir que no, que el trasplante al final no se ha podido realizar ya que, por causas X, me he quedado sin donante. Cuando me comunicaron la noticia me hundí, y aunque tuve fuerzas para decirlo a la gente más cercana (incluyendo el foro de la F.Carreras), no supe que escribir en mi blog. No quería mostrar a la gente como me sentía, ni trasmitir desconfianza respecto el procedimiento del trasplante, ya que lo que me ha pasado a mi de quedarse sin donante a las puertas del trasplante pasa un caso entre muchos. Como he dicho, al principio no sabia como reaccionar ya que las dudas que se me plantearon dentro de mi cabeza fueron muchas, y el hecho que en el margen de 4 meses haya pasado de ir a trasplante, a encontrar donante y si ir, a otra vez dejarme como estoy... pues lógicamente el orden en mi cabeza no era lo que predominaba. Aún así, nuevamente supimos sobreponernos a este golpe tan duro, tanto yo como mi familiar, y de hecho, prefiero pensar que lo que me ha pasado ha sido por algo, quizás porque yo no era la persona que necesitaba esa médula.
Como siempre, he de dar las gracias al hecho de que las analíticas me están saliendo bien, que mi médico me trasmite mucha confianza y siempre me da ánimos pensando que la quimio ha sido suficiente para curarme en mi caso, que no necesito trasplante, y como siempre, el apoyo que tengo por parte de muchos también ayuda a convencerse a una misma de que “aquello no era para mi”.
Tanto la familia, como sobretodo los médicos, me dicen que he de empezar ha hacer vida normal, salir, estudiar, etc. Todo lo que en teoría ha de hacer una chica de 20 años (acabados de hacer, hoy 6 de setiembre, ha sido mi aniversario), pero... es tan difícil. Los médicos ya no son un obstáculo ya que ahora las visitas son cada dos meses, y hasta el 6 de octubre no he de volver, pero el obstáculo ahora soy yo misma. Me siento como si estubiera viviendo en el cuerpo de una persona plenamente adulta, con una vida hecha, una vida únicamente familiar... Intento salir, realcionarme, pero me produce angusta y molesta la gente, me siento mal por pensar y a su vez “odiar” por decirlo de alguna manera a toda esa juventud que hacen locuras y corren riesgos innecesarios, me veo como si no encajara en ese preciso instante, en ese sitio. El problema es que hacia más de un año y medio que no salía con los amigos, y las personas ajenas a mi me estorban, me es muy difícil no juzgar mal a todo el mundo a primera vista, me cuesta relacionarme con desconocidos, mi mentalidad ha cambiado... Pero me acostumbraré y volveré ha intentar hacer muchas de las cosas que hacía antes, y como me han dicho, tendré que hacer vida normal. Normal... aunque no pueda sacarme de la cabeza por lo que he pasado, sobretodo, por el miedo a lo que pueda volver a suceder (lógicamente intento pensar lo menos posible, y tengo fe en que no será el caso, que no necesitaré más).
Ese verano he pasado una de mis mejores vacaciones (aunque tuve un pequeño incidente, una pulmonía), en agosto todo ha sido genial. Ya no por mi felicidad, por el hecho de sentirme bien, sino por ver la felicidad de mi familia al estar a mi lado, libre de hospitales.
Por otra parte, hoy ha sido mi aniversario, y como muchos me han dicho, tengo mucho que celebrar. No solo mi 20 años! Que también! Sino el hecho de poder celebrarlos como lo estoy haciendo.
Ahora empezaré otra vez las clases, con la ayuda de mis amigos y familiares intentaré abrirme otra vez al mundo real... Y intentaré volver a ser una joven de mi edad con todas las ilusiones que esto presenta, sin centrarme únicamente en mi entorno familiar y cerrándome en mi mundo.
Puedo decir, con mucho orgullo, que soy una persona feliz pese a todo lo que he sufrido, y que ha día de hoy, firmaría para que los próximos años sean como estos últimos meses.
Estoy bien físicamente, emocionalmente, y tengo a mi lado a las personas que realmente me quieren, tanto familiares como amigos, etc.
Espero seguir explicándoos noticias positivas, y dando fuerza a todo aquel que lo necesite, de ésto se sale!
Un fuerte abrazo para todos!


PD: Siento no contestar muchos de vuestros comentarios, pero por el blog me es muy difícil, aunque agradezco no sabéis cuanto vuestros mensajes. Enviarme un mail, porque hay mucha gente con la que me gustaría hablar! Os dejo alguna foto de mis vacaciones y eso!.

4 comentarios:

  1. Querida Ariadna,en lo que te sucede con la gente al salir ya lo he pasado,tuve que hacer 7 meses de reposo absoluto para tener a mi hija,en ese tiempo poca gente se acordó de mi,y el hecho de no haberme relacionado con mucha gente me hizo sentir que no encajaba en mis amistades de antes,que al moeverme entre mucha gente sentía incomodidad,eso pasa! y con el tiempo se esfuma,ahora ves la vida de otro modo,has tomado un curso acelerado de la misma y tu madurez es grande.
    Lamento lo de tu donante pero si las cosas se dieron así pues por algo será,tu estás bien y eso es lo que importa,me encanta ver tu sonrisa! ver el brillo en tus ojos! Ari te deseo lo mejor del mundo! que la vida de aquí en más te llene de dichas! y bueno alguna si voy a Barcelona me gustaría ir al camp nou contigo y ver un partido de nuestro amado Barça!!!! hasta que yo vaya cuando ya peudas ir disfrutalos por mi!!!!!! te mando un gran abrazo y que la vida te dé muchissimo!!!!!! que tu salud continue bien,cuidate mucho y que lo mejor sea en tu vida!!!!! te admiro! un beso!

    ResponderEliminar
  2. Ariatna que tal andas, todo es muy dificil, yo me tambien me siento agoviada no quiero escribir en el foro porque no quiero transmitir la negatividad, mi verano ha ido bien, pero he tenido mis rachas, rachas que pensaba que yo que hacia en este mundo, cual era mi mision¿?, me sentia perdida, sin saber a donde ir ni que hacer, pero estos ultimos dias he reflexionado y pienso que a pesar de seguir con mi quimio no pienso malgastar otro dia mas de mi vida ni otra semana ni otro año lo que quiero es vivir y tener muchas metas donde llegar! asi que no me lo pense dos veces y me matricule de nuevo en el isntituto para hacer 2º de bachillerato que el años pasado al recaer me hundi tanto que lo deje...

    Ahora se que tengo que mirar por mi y construirme un futruo que aunque sea a corto plazo lo tengo que hacer.

    Animo de veras y un gran beso para lo que necesitas contacta conmigo

    ResponderEliminar
  3. Ariadna el meu nom es sandra. He arribat aquí pel bloc de l'Anna Montero i aquí porto una bona estona imnotitzada amb la teva llum. Només demanar-te de poder acompanyar el teu caminar llegint els teus escrits, de poder passar per aquest racò tan viu i emplenar-me de tu... M'has tocat el cor!
    la vida també ha tocat la meva ànima, m'ha fet conèixer el dolor emocional. Fa dos anys i mig que la meva petita princesa va deixar-nos enlairant-se en un vol etern... no vull estendrem, potser no et ve de gust... pero si en tens ganes i vols coneixer la meva nina seràs benvinguda... una abraçada molt tendre duniaunnouestel.blogspot.com

    ResponderEliminar